Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.

Eind vorig jaar plaatste Yves Vandeputte het finale punt achter de laatste zin van een boek dat je eigenlijk nooit wil schrijven, maar finaal moest geschreven worden: "Getekend voor het leven". Tweeëntwintig jaar geleden verloor Yves zijn dochtertje Shana, maar toch is het geen boek met een zwart randje. Het is een boek over verbijstering en verbondenheid, vreugde en vertwijfeling, over machteloosheid die plaats maakt voor moed.